Podróż Indyjska przygoda

Stolica Radżastanu.Kojarzyć mi się będzie odtąd z pierwszymi fortami. Potężną fortecą Amber, oraz mniejszym, ale równie spektakularnym fortem Jai, skąd roztacza się zapierający dech w piersiach widok.

Oczywiście żałowałam bardzo, że do fortu wywieźli nas dżipami, bo zdecydowanie wolałabym przybrane kolorowo słonie, no ale cóż! Byłam niestety poddana reżimowi zwiedzania i żadne moje widzimisię  uwzględnione być nie mogło. Zresztą jak zobaczyłam to co zobaczyłam, to nawet pieszo wspięłabym sie na sam szczyt.

Słynny Pałac Wiatrów już takiego wrażenia na mnie nie zrobił, chociaż oczywiście doceniłam kunszt jego budowniczych.Podobno w fasadzie jest ponad 950 okienek, przez które damy dworu mogły bezkarnie obswerwować co dzieje się na ulicy. Dzięki bardzo. Złote ptaszki w klatce.

Duże wrażenie zrobił na mnie City Palace. Szczególnie dobrze się komponowałam z pięknie ubranymi na biało Radżputami, którzy pełniąc bardziej reprezentacyjną, niż inną rolę, chętnie się fotografowali ze mną. Najważniejsze to jednak to, że na jego dziedzińcu w nic nie wdepnęłam, a sprzedawcy koralików dopadli mnie dopiero po przekroczeniu bramy. Potrafiłam sobie wyobazić, jak w dawnych czasach, będąc pałacem maharadży Jaipuru, dziedziniec ten widział wspaniałe orszaki gości i słonie ubrane w kapiące złotem i drogimi kamieniami ubranka:)

Za to obserwatorium astronomiczne to dla mnie jedna wielka  tajemnica i nieprzekraczalna bariera dla mojego intelektu i wyobraźni, bo nawet w przybliżeniu wyobrazić sobie nie mogłam, jak te dziwne kształty miały pozwalać na ustalanie azymutu i pozycji gwiazd!! No, ale widok z jednego miejsca obserwatorium na Pałac Wiatrów był przedni!!!

Tego dnia zobaczyliśmy jeszcze nekropolię Maharadży Jai Singh II, nie powiem, fajnie byłoby po śmierci mieć taki pomnik,  na deser zaś była szlifiernia kamieni szlachetnych. Jeden pierścionek z czarnymi diamentami był bardzo ładny:) Nawet mój rozmiar był! Gdyby poczęstowali nas jeszcze jedna szklaneczką rumu, to kto wie!?? Facet miał wyjątkową ochotę wymieniać ze mną kolejne "super prices", ale mój umysł był zbyt trzeźwy na takie ekstrawagancje.

I tak skończył się następny pełen wrażeń dzień. Radżastan zaczął mi się podobać. Kolorowi uśmiechnięci ludzie, jakaś aura wspaniałej przeszłości, duchy dawnej świetności krążące po murach fortów. Nawet te krowie placki jakoś mniej raziły, a może po prostu zaczęłam sie uczyć wybiórczego spojrzenia na ten świat?

Jadąc w dalszą podróż szykowałam się na kolejne przeżycia i oczywiscie się nie zawiodłam:) Nosa z okna autobusu nie cofałam i chociaż drogi są tam takie, jak obecnie obok mojego domu, po zrobieniu na świeżo kanalizacji, to jakoś mój kręgosłup dzielnie te trudy wytrzymywał i po kilku godzinach dojechałam do Bikaneru. Miasto oaza na pustyni, ze wspaniałym fortem Junagarh.

Gdy weszłam na jego dziedziniec od razu oniemiałam, patrząc na te niebotyczne mury i zawieszone nieruchomo w powietrzu gołębie. Dopiero po dłuższej chwili zaskoczyłam, że cały dziedziniec jest od góry osłonięty siatką, a ptaki po prostu siedzą sobie na niej i sprawiają wrazenie jakby zastygły jak nutki na pięciolinii. Wyglądało to spektakularnie, nie da się ukryć, ale prawdą jest i to, że poważnie zaczęłam się zastanawiać, czy wyjdę stamtąd bez dodatkowych ozdób na kapeluszu:) Wnętrza przepiękne, kapiące złotem, krużganki jak z bajki z tysiąca i jednej nocy....Taaak...zderzenie ulicy z tym miejscem było jak skok do Bałtyku w upalny lipcowy dzień!

Mocnym niewątpliwie akcentem tego dnia była wizyta w świątyni Karni Maty. Oczywiście naczytałam się na ten temat przed wyjazdem całkiem sporo, wiedziałam czego się spodziewać i dlatego tylko nie zwiałam po minucie gdzie pieprz rośnie!! Moja przyjaciółka nie wykazała tyle samozaparcia i zniknęła jak sen jakiś złoty, w związku z czym nie mam ani jednego zdjęcia ze świętymi szczurami:)

 Legenda głosi, że Karni Mata, uważana przez swych wyznawców za inkarnację Durga – bogini zwycięstwa dobra nad złem, próbowała nakłonić boga śmierci Yama do wskrzeszenia swego zmarłego przyrodniego syna. Jako, że ten pozostał głuchy na jej prośby, wskrzesiła go ona sama pod postacią szczura. Później wskrzeszała ona również swoich współplemieńców pod postacią tych gryzoni.

No i teraz latają czczone szczury po tej świątyni, wyłażą z każdej dziury, siadają na barierce odgradzającej wyznaczone dla turystów przejścia, nie przejmuja się niczym i opychają się specjalnie gotowanym dla niech żarełkiem i opijają się mlekiem z olbrzymich mis:) Ale mi zapozowały do fotografii!!

No, a najlepsze było, gdy jeden z tych cudaków przeleciał mi po stopie ubranej jedynie w skarpetkę (nie zmusiłam się po tych marmurach naznaczonych odchodami szczurów i gołębi chodzić boso). Powiedziano mi, że to przynosi szczęście i trzeba mi szybko pomyśleć jakieś życzenie. No to powiedziałam, że właściwie to mam wszystko o czym marzę, jedynie babcią zostać nie mogę. Po powrocie do autobusu sprawdzam pocztę i mam informację od szanownego małżonka, że moja synowa jest w 7 tygodniu ciąży!!!!

I jak tu nie wierzyć w przeznaczenie i zwycięstwo dobra nad złem:)??Nie powiem, że pokochałam szczury, ale nie będę od dziś wykładać w altanie na działce trutki!!!

Miasto fort. Żyjące swoim normalnym codziennym życiem w niecodziennej scenerii wspaniałych obronnych murów, w cieniu oszałamiających , koronkowych fasad domów kupieckich - haweli, z normalnym brudem, ściekami, krowimi plackami i milionem wariacko trąbiących motorków!!!!

Trudno przecisnąć sie przez wąziutkie uliczki, mając oczywiście w pamięci, że zaraz jakaś krowa może wymusić pierwszeństwo, chłonąc między rozpalonymi murami tego miasta - fortu ten wyjątkowy koloryt miejsca, gdzie codzienność splata się nierozerwanie z dawną świetna przeszłością. Niespodzianie zupełnie trafia się na przepiękne, dżinijskie świątynie. Nie wiem, czy nie zadeptałam tam jakiejś mrówki, ale wnętrza dwóch - udostępnionych zwiedzającym - powaliły mnie zupełnie! Przepięknościowe, koronkowe balkoniki, rzeźby jak z innego świata, wystrój jak z bajki.

Z kolei fasady haweli przenoszą w zupełnie inny świat -  bogatych kupców, budujących przewspaniałe rodzinne domostwa, które musiały kosztować majątek, a i dzisiaj pewnie zrujnowałyby swoich właścicieli, gdyby nie pieniądze turystów, którzy chętnie płacą za obejrzenie tych cudów od wewnątrz.

Jaisamer będzie mi też kojarzyć się z piękną pustynią Thar, na którą popatrzyłam z wysokości "wierzchowca pustyni" i podziwiałam cudowny, spektakularny zachód słońca.

To był cudowny, bajecznie kolorowy z mistycznym wręcz zakończeniem dzień!

Powoli już oswoiłam sie z majestatycznymi fortami, ale i ten w Jodhpur nie mógł nie zrobić wrażenia. Fort Mehrangarh, do dziś zarządzany przez dawnego maharadżę. Wybudowany na wysokiej skale, nie do zdobycia. Wspinanie się po dość stromych uliczkach przy temperaturze jaka panowała, dosć mocno dawało w kość, ale widoki wynagradzały każdy trud. No i znów palec rozbolał od spustu migawki. Za to spacer po uliczkach, gdzie domy w wielu miejscach pomalowane zostały na błękitno, ponownie przypominał, że dookoła bieda aż piszczy i że wcale nie jest tak wspaniale.

Biały, marmurowy grobowiec maharadży Jaswanta Singa II bardziej przypominał pałac niż miejsce spoczynku (chociaż nie jestem pewna, czy on tam został faktycznie pochowany), ale stamtąd można było podziwiać w oddali, górujący nad miastem Umaid Hawan Palace, wspaniały pałac maharadży, częściowo przerobiony na hotel.

Oczywiście próbowaliśmy go zobaczyc z bliska, ale ogrodzenie w dużej odległości od obiektu i strażnicy skutecznie nam to uniemożliwili. No, gdyby ktoś chciał mi zafundować weekend w tym hotelu to lecę w ciemno:)

Pushkar jest najświętszym miastem Radżastanu, słynącym z malowniczego (świętego) jeziorka i pięknej zabudowy wokół niego. Tutaj znajduje sie też jedyna w Indiach świątynia poświęcona Brahmie. W Pushkarze obowiązuje pewnego rodzaju prohibicja, nie można tu spożywać alkoholu, zażywać narkotyków, ani jeść mięsa, ale cichcem w autobusie codzienne lekarstwo w postaci rumu zażyć trzeba było:)Jeść nie musiałam, a narkotyków póki co nie używam:)

Raz w roku, w okolicy października i listopada organizowane są w Pushkarze największe w Indiach i na świecie targi wielbłądów, niestety nam nie trafiła się taka gratka. Za to pospacerowałam nad świętym jeziorkiem i z daleka podziwiałam pielgrzymów zażywających oczyszczających kapieli. Najświętsza dla Hindusów światynia Boga Brahmy nie zrobiła na mnie żadnego wrażenia. Tłumy ludzi, mało co widać, aparaty trzeba było zostawić, podobnie jak buty, pod pieczą naszego przewodnika. Panie na prawo, panowie na lewo, obowiązkowa "macanka", czyli kontrola bezpieczeństwa....no, powiedzmy eufemistycznie - zachwycona nie byłam.

Już większe zdecydowanie wrażenie zrobił na mnie Grób Sufiego Gharib Nawaz w Ajmer, gdzie zawitaliśmy w drodze do Pushkar.A dokładnie mówiąc nie tyle grób, co droga do niego. Różni pielgrzymi wszelkich wyznań, bajecznie kolorowo ubrani, jakieś procesje muzykantów, żebracy siedzący na drodze, harmider straszliwy, jakieś stragany, sprzedawcy, brak toalet....Jakoś przeżyłam to pandemonium, dotrwałam do ustronnego miejsca, ale jeszcze dziś patrząc na zdjęcia z tego miejsca skóra mi na karku cierpnie!

No i w koncu dotarliśmy do Agry. Najbrzydsze ze wszystkich miejsc! Najbardziej nachalni, wręcz agresywni sprzedawcy, cuchnące, otwarte kanały wzdłuż ulic, ludzie jakby inni, bardziej pazerni, mało uśmiechu na twarzach, a w oczach odbicie dolara.

I tam wyłania się nagle przed oczami cud absolutny, pomnik miłości i szaleństwa. No bo jak nazwać postępowanie cesarza, który dla 36 letniej żony, która zmarła w połogu chyba 13 dziecka stawia coś na kształt pałacu z marmuru?? Zresztą podobno jego syn, bojąc się, że cesarz urzeczywistni swój kolejny rujnujący kiesę pomysł i wybuduje bliźniacze cudo z czarnego marmuru dla siebie, zamknął go na resztę jego dni w wieży Czerwonego Fortu. Niestety rankiem Czerwony Fort okazał się dla nas wielce nieprzychylny i zakrył gęstą mgłą swoje uroki, nie mówiąc już o przepięknym ponoć widoku na Taj Mahal. Tego dnia mieliśmy oglądać i to cudo, ale zmieniliśmy nieco program i pojechaliśmy do Mathury, mitycznego miejsca narodzin Kriszny i Vrindabanu - ośrodka Hare Kriszna.

  Członkowie Hary Kriszny często odprawiają uliczne tańce i śpiewy przy dźwiękach bębnów i w tej własnie świątyni jest kolorowo, wesoło, głośno i radośnie. Pieśń najczęściej przez nich śpiewana to Maha Mantra. Co ciekawe jedną z podstawowych zasad tej religii jest codzienne intonowanie tysiąc siedemset dwadzieścia osiem razy tej właśnie pieśni. Nie wiem ile razy w trakcie naszego tam pobytu odśpiewali tę mantrę, ale tak wryła mi się w pamięć, że jeszcze przez kilka dni dźwięczała mi w uszach.

No, a następnego dnia, na szczęście juz w pełnym słońcu, zobaczyłam Taj Mahal. Faktycznie wrażenie robi duże, ale dla mnie jednak nie on pozostanie symbolem Indii.

Pokontemplowałam ten widoczek, trochę jak z obrazka i wróciłam do rzeczywistości zaraz po wyjściu za bramę, gdzie udało mi się zaliczyć największe na świecie g....:(

Niedaleko Agry, leży miasto widmo, opuszczone już w XVI wieku, a zbudowane przez władców mongolskich. Wszystko przez brak wody.

 W XVI w. na tych ziemiach znajdowało się imperium potężnego mogolskiego władcy Akbara. Wszystko pięknie, jednak Akbar miał spore zmartwienie – nie mógł doczekać się potomka. Podróżując przez swoje ziemie w miejscu, gdzie dzisiaj stoją pozostałości Fatehpur Sikri, władca spotkał pustelnika Selima Ćisti, który przepowiedział mu rychłe narodziny następcy tronu. Aby tak się stało pustelnik zabił własnego sześciomiesięcznego syna, by dusza niemowlęcia odrodziła się w synu Akbara. I tak też się stało. Na cześć mędrca Akbar polecił w tym miejscu wybudować miasto, które w 1571 r. uczynił stolicą swego kraju. A pustelnik doczekał się pięknego grobowca z białego marmuru. No a teraz jest to urokliwe miejsce, kadrujące sie na każdym kroku, co widać poniżej:)

Podróż pociągiem z Agry do Jhansi była ogromnym przeżyciem!! Jeśli tak mają wyglądać pociągi ekspresowe, to ja przepraszam, ale nie wyobrażam sobie tych najzwyklejszych!! Wcześniej oczywiście 4 godziny opóźnienia i czekanie w potwornie brudnej poczekalni,  ale i tak o niebo lepszej od miejsca na peronie, jako że tory wyglądały jak miejski szalet po tym jak trafił go pocisk dalekiego zasięgu:(((

Już myślałam, że przyjdzie mi życie zakończyć w tym aglomeracie bakterii wszelkich, łażącego robactwa i skaczących gdzieniegdzie małp, ale na szczęście pociąg nadjechał i cieszyłam sie bardziej jak na widok shikansena w Tokio:)

Potem już tylko skok do Orchhy!! Tam podobało mi sie najbardziej!! Napisałam mężowi wieczorkiem sms-a, że  pociąg tragiczny, ale Orchha była cudna, no i odczytując go w trakcie jazdy autem mało zawału nie dostał, bo odczytał:"orgia była cudna":))

Pałac Jahangiri, z którego roztacza się powalający widok na okolicę, zwiedzałam akurat w blasku chylącego się ku zachodowi słońca, co dawało spektakularny obraz złotych murów, wieżyczek,  krużganków, dodatkiem były hasające gdzieniegdzie małpy i zielone papugi - okropnie zresztą skrzeczące! Pałac książęcy Raja Mahal z pięknymi freskami był jedynie dodatkiem:)

No i Świątynia Lakshmi Narajan, przy której młoda i nierogata na szczęście krówka okazała mi swoje niezadowolenie i nieco mnie na schodach do świątyni pogoniła.

To był dobry wstęp do Khajuraho. Ten zespół świątyń z X wieku rzucił mnie na kolana. I nie chodzi mi tu o te sceny rodem z Kamasutry, chociaż niektóre mnie nad wyraz zaciekawiły, ale o przysłowiową całość!! Piękny, zielony ogród, kwiaty, czyściutko, wczesne słońce dawało niesamowite cienie, a wiewiórki hasały sobie jak zwariowane. Wałęsałam się między kolejnymi świątyniami, zahipnotyzowana wręcz tymi nieprawdopodobie precyzyjnymi i doskonale zachowanymi rzeźbami. Zastanowiło mnie tylko, dlaczego wszystkie kobitki miały taki duży i piękny biust??? Czyżby silikon był już wtedy znany??